Kantoj ordigitaj laŭ numeroj:         (laŭ aboco)      (supren)

01  Vi restis sola 02  Pensu pri mi 03  Nun aŭ neniam 04  Manŭela 05  Ŝin mi amas 06  La knabo de strato Gluck 07  Vokis mi nur por diri 08  Amas mi 09  Rezignu 10  Vortoj 11  Io stulta 12  Animo mia 13  Cŭ enamiĝi 14  Pluvas 15  Mi vagabondo 16  Amo sub lunlumo 17  Hieraŭ mi 18  Saporo de salo 19  Knabino 20  La transferkutena         koramikino 21  Aŭschwitz 22  Amovortoj sursable 23  Animo kaj koro 24  Akvarelo 25  Ĉampano

26  Kisu min multe 27  La amatino de amiko mia 28  Mirindaĵo 29  La nokto 30  La fremdulo 31  Kvazaŭ kolombo blanka 32  Dankas mi la vivon 33  Fremdaj en la nokto 34  Padeto 35  Ĉieleto linda 36  Ĉu vi solas ĉi nokton 37  Ligita al unu sablero 38  Marina 39  Mia preĝo 40  La tango de la rozoj 41  La domo de         naskiĝanta suno 42  Esperantisto 43  Eŭropo 44  Ave Maria Reĝino         de la espero 45  Anĝeletoj negraj 46  La ĉielo en unu ĉambro 47  Suzana 48  La vivo rozkolora 49  En foiro de la oriento

50  Mi estas kredanto 51  Mia kato 52  Kisoj 53  Brila kometo 54  Feliĉan         naskiĝdatrevenon 55  En blu' farbita de blu' 56  Se mi estus 57  Kiom pluvis 58  Lasu ke mi kantu 59  Patro nia 60  La trajno fajfadas 61  Estu tiel 62  De mi al vi 63  La sono de silento 64  Ruĝaj rozoj por vi 65  Amo kara amo bela 66  Al kiu 67  Eta kaj granda amo 68  Kia mirinda mondo 69  Mi dankas vin 70  Imagu 71  Haleluja 72  Kiam kiam kiam

        YouTube        mp3         (supren)
        1.   Vi restis sola

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko: Gianco Riki
Vortoj: Del Prete Miki

Nun vi restis tute sola, ploras kaj ĉion rememoras;
glitas larmoj sur via vizaĝo, malrapide, dolorige.
Nun vi restis tute sola, min serĉas inter homamasoj.
Eble, sur viaj manoj senfortaj, vi priploras vian pasintecon.

Venos baldaŭ la tempo, kiam vi pripentos min
kaj vi komprenos, ke posedis vi la tutan mondon.
Via vivo sencela utilos plu al nenio,
dum pli kaj pli malbela, senĝoja ŝajnos ĉio.

Nun vi restis tute sola, ploras kaj ĉion rememoras;
glitas larmoj sur via vizaĝo, malrapide, dolorige.


        YouTube        mp3         (supren)
        2.   Pensu pri mi

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: Greber Maria

Se neniu volas kredi, ke mi amas vin, estas nur ĉar mi neniam enamiĝis.
Mi mem surpriziĝas, kiam mi konstatas, ke vere tre profunde mi ŝanĝiĝis.
Celo mia estas nur apud vi resti kaj mi devas miajn emojn moderigi,
dum momentoj, kiam mia granda sento min igas ĵaluza pri l’viroj ĉirkaŭ vi.

Pensu pri mi, senhezite kaj intense, jen perkorpe, jen permense,
kvazaŭ estus mi kun vi; rigardu min, per okuloj viaj belaj
foje trompaj, amoŝtelaj, same mi ŝategas vin.
Amu min, forte kiel amantino,
kiu, ĝis la vivofino, tute oferdonas sin.
Kisu min! Kisu mian tutan haŭton!
Ĉar eblas tuŝi l’ ĉielon, dirinte nur simple: JES!


        YouTube        mp3         (supren)
        3.   Nun aŭ neniam

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko: Di Capua Eduardo
Vortoj: Capurro Giovanni

Nun aŭ neniam, ĉirkaŭbraku min, donu viajn kisojn ĉar mi amas vin.
Jam morgaŭ ne estos tempo plu. Nun aŭ neniam, la ŝanco por ni du.

Kiam mi vin vidis la unuan fojon, tuj mi enamiĝis, vi kaptis mian koron.
Viaj varmaj lipoj jam deziras kisojn, do ne atendu havi novan ŝancon.

Nun aŭ neniam, ĉirkaŭbraku min, donu viajn kisojn, ĉar mi amas vin.
Jam morgaŭ ne estos tempo plu. Nun aŭ neniam, la ŝanco por ni du.

Kvazaŭ plorsalikoj, ploros ni dumvive, se ni perdos amon, dediĉon reciprokan.
Kaj, en ĉi momento, pligrandiĝas mia sento, ĉar realiĝas mia amorevo.

Nun aŭ neniam, ĉirkaŭbraku min, donu viajn kisojn, ĉar mi amas vin.
Jam morgaŭ ne estos tempo plu. Nun aŭ neniam, la ŝanco por ni du.


        YouTube        mp3         (supren)
        4.   Manŭela

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: Granada Rocco.

Ole! Famiĝas jam onidiro en Barcelono “ke estas Manŭela la plej bela knabino”.
Ole! Post kiam mi vidis ŝin el la katedralo, plorludas gitaro mia sub la lunlumo.

Manŭela, Manŭela! En domo belega kaj luksa vi vivas tre sola;
vi sola, Manŭela, ricevas de l’viroj sopirojn sed restas malvola.
Per amo, mi petas: komprenu, ke nur al vi donos mi la tutan koron;
Manŭela, ho Manŭela! En revo plej bela elstaras la nomo: Manŭela.

Ole! Ŝanĝiĝas nun l’onidiro en Barcelono “vi estas, Manŭela, la plej bela edzino”.
Ole! Post kiam vi diris “jes” en la katedralo, ĝojludas gitaro mia eĉ en mallumo.

Manŭela, Manŭela! Nun en mia domo modesta ne estas vi sola;
ne sola, Manŭela, infanon vi vartas kaj florojn kultivas bonvola.
Per amo, vi igas feliĉaj la tempon kaj spacon en kiuj mi vivas;
Manŭela, ho Manŭela! La vivon kun vi kunpartigi mi volas, Manŭela.


        YouTube        mp3         (supren)
        5.   Ŝin mi amas

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: Mccartney Paul / Lennon John

Al mia korvirin’ ĉion mi donus
kaj, se vi konus ŝin, ankaŭ vi ŝin amus: ŝin mi amas.
Nur ŝin regalas mi per tenereco
kaj kisojn donas ŝi, kun ama eco: ŝin mi amas.

Jes, mia amo daŭros poreterne nur kondiĉe, ke restu ŝi kun mi.
La steloj el ĉiel’ certigas min,
ke, ĉiam kun fidel’, ŝi amos min sen lim’: ŝin mi amas.

Jes mia amo vivos poreterne, nur sufiĉos, ke restu ŝi kun mi.
La steloj el ĉiel' certigas min,
ke, ĉiam kun fidel', ŝi amos min sen lim’: ŝin mi amas.


        YouTube        mp3         (supren)
        6.   La knabo de strato Gluck

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko: Detto Mariano
Vortoj: Celentano Adriano

Jen la rakonto pri unu el ni, same naskita en Strato Gluck, en domo malriĉa,
ekster la urbo, trankvilaj homoj, tre laboremaj.
Tiam herbejo estis tie, sed estas urb’ nun;
kaj tiu domo tra l’verdaĵ’ nun jam perdiĝis tra l’ fum’.
Tiu ĉi knabo de Strato Gluck kutimis ludamuziĝi kun mi,
sed, iun tagon, al mi diris plore “Mi devas foriri, translokiĝi en urbon”.
Mi lin demandis “Ĉu vi ne ĝojas? Fine vi povos enurbe loĝi:
tie vi trovos ĉion, kion vi ne havas tie ĉi;
vi povos lavi vin endome, ne surkorte, sen plu malvarmiĝi”.
“Kara”, li diris “Ĉi tie mi naskiĝis kaj en ĉi domo mi lasas la koron.
Certe vi devus facile kompreni, ke estas bonŝanco, ke daŭri vi povos
ludi nudpiede sur la herbejoj, dum en l’urbocentro mi enspiros cementon”.

Sed venos tago, kiam tien ĉi revenos mi;
l’amikan trajnon mi reaŭdos, alvene, fajfadi.
La tempo pasas, ok longaj jaroj, dum tiu knabo fariĝas riĉulo.
Li ne forgesas la malnovan domon, li havas monon por ĝin aĉeti.
Sed, ĉe l’ reveno, li jam plu ne trovas tiamajn geamikojn, nur gudron, betonon.
Tiam herbejo estis tie, sed estas urb’ nun; kaj tiu domo tra l’ verdaĵ’,
nun jam, perdiĝis tra l’ fum’, tra l’ fum’.
Mi ne komprenas kial oni daŭrigas konstrui turdomojn, aŭtoŝoseojn
kaj herbon ne lasas, detruas herbejojn kaj arbarojn. Ne... ne... ne!
Se ne venos ŝanĝo, kiu scias, kia estos la fino, la malbona fino, kiun ni faros...?
Nur gudro, betono kaj fumo de aŭtomobiloj, kamentuboj, petrolo, kemiaĵoj,
venenoj... polucio de la medio... nia medio...! Ne, ne... ne! Se oni ne ĉesos
malpurigi la teron, ĉielon kaj maron, kia estos la fino, kiun ni faros… ni faros…?


        YouTube        mp3         (supren)
        7.   Vokis mi nur por diri, “mi amas vin”
                    (I just called to say I love you)

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: Wonder Stevie

La novan jaron ne celebros mi, ĉokoladkoretojn ne ricevos plu de vi;
printempoj venos sen floroj kaj sen ĝoj’, tagoj enviciĝos ĉiam grizaj por refoj’.
Ne florigos plu la aprila ros’ rozojn por la nupta festo en pompa etos’;
vi forviŝis ĉion, sed ne ŝanĝiĝos jam, la promeso, kiun al vi faris mi kun am’.

Vokis mi nur por diri, “mi amas vin” kaj, ke vi estas valorega por mi.
Vokis mi nur por diri, “mi amas vin”: frazo venas el la kor’ de mia kor’.

Ne plu ferio en varma julio, ne promenadoj sub somera luna bril’;
plu ne karesos min ventet’ aŭtuna, dum folioj falas birdoj flugas suden al la sun’.
Plu ne venos festoj, amuzaj karnavaloj,
ne plu kialo danki vin pro kristnaskaj regaloj,
sed pli kaj pli fortiĝas al vi mia amosent’, kiu ne forlasas min eĉ por unu moment’.

Vokis mi nur por diri, “mi amas vin” kaj, ke vi estas la nura amo por mi.
Vokis mi nur por diri, “mi amas vin”: tio venas el la kor’de mia kor’.


        YouTube         mp3         (supren)
        8.   Amas mi

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: Adamo Salvatore

Amas mi la venton, kiu tiklas vin, kiam ĝi ludas tra via hararo,
kiam vi fariĝas dancistino, por ĝin sekvi kun movoj graciaj.
Amas mi, kiam vi ĝojplene rapidas, por vin ĵeti en miajn brakojn,
kiam vi mienas kvazaŭ infano por sidi sur miaj genuoj.

Amas mi la sunon sterniĝantan sur vian haŭton karessoifan,
kiam, matene, ĝi vekas nin, imagas mi, ke nur por ni ĝi brilas.
Amas mi vian manon, kiu min sekurigas, se mi perdiĝas tra timoj
kaj duboj kaj via voĉo dolce flustras: fidon ĝi redonas kaj esperon.

Amas mi l’okulojn sincerajn viajn, kiam ili min surŝutas
per amaj rigardoj kaj poste, en perfekta harmonio,
mia frunto serenripozas sur via kor’.


        YouTube        mp3         (supren)
        9.   Rezignu   (Torna a Surriento)

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko: De Curtis Ernesto
Vortoj: De Curtis Giambattista

Viaj kisoj min fajrigas, dezir’ mia freneziĝas
kaj mi scias, ke vi same sentas fajron en la kor’.
Donu, amatino kara, amon vian, ne estu avara!
Nun kuŝiĝu en brakoj miaj, sub la lunbrila kares’.
Steloj mil, al posteuloj, rakontados la fabelon
pri ĉi amo, poreterne: vi kaj mi, feliĉa par’.

Ĉu bonvolas vi rezigni reziston vian al mi?
Por ĉiam estu mia, por ĉiam, por ĉiam!

Do, bonvolu vi rezigni reziston vian al mi.
Por ĉiam estu mia, por ĉiam, por ĉiam!


        YouTube        mp3         (supren)
        10.   Vortoj

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko: Singleton C./Cavanaugh J.
Vortoj: Bertini U.

Vortoj banalaj estas tre oftaj: evitas mi ilin kaj ankaŭ vi.
Do, kiam mi diris “Kara, mi amas vin”,
profundan signifon enmetis mi.
Stultajn vortojn mi neniam uzis,
ekde nia plej frua renkontiĝo,
ĉar pli bonas vortoj seriozaj,
kiuj venas senpere el mia kor’.
Kiam mi prenos vian manon por ĉiam,
ĝoje kantos ĉiuj sonoriloj de l’ mondo
kaj ni diros “Jes, mi volas”: eternan amon sigelos ni.


        YouTube        mp3         (supren)
        11.   Io stulta   (Something stupid)

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: C. Carson Parks

MI tenos vin ĉe l’telefono ĝis vi diros “kunestos ni dum vesper’,
sed timas mi, ke, por vin akompani hejmen el dancejo, vanas l’esper’.
Prefere en drinkejo ĉarma sidos, frandos glason ni da dolĉa vin’
kaj poste ĉion fuŝos mi, dirante ion stultan kiel “mi amas vin”.

Jes, mi scias, ke vi malestimas preskaŭ ĉion, kion faras mi por vi;
vi volas nur novaĵojn kaj vi diras, ke al mi eĉ mankas fantazi’.

Senĉese mi baraktas por elpensi por vi frazojn de belega signif’,
sed poste ne kuraĝas ilin diri, eble taŭgus kelka nova modif’.
Perfektas nun l’etos’, magia nokt’, parfum’ de floroj ebriigas min,
sed eble ĉion fuŝos mi, dirante la stultaĵon, ke mi amas vin.

Senĉese mi baraktas por elpensi belajn frazojn plensignifajn por vi,
sed poste ne kuraĝas ilin diri, restas ili, do, kaŝitaj en mi.
Perfektas nun l’etos’, magia nokt’, parfum’ de floroj ebriigas min,
sed eble ĉion fuŝos mi, dirante la stultaĵon, ke mi amas vin.
Mi amas vin, mi amas vin…


        YouTube        mp3         (supren)
        12.   Animo mia

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: I. Michetti

Nudpiede ŝi paŝadis sur la stratoj, la mondon rigardante kun defio,
por enkateni virojn apud sin: min vidis, kvazaŭ ombro sekvis min.
Enkore havis ŝi mevoflugadojn, surkorpe signojn de akra sufer’,
en la okuloj timon pri l’ morgaŭo: naive mi enamiĝis kun sincer’.
Kutimis dormi ŝi ĉe mia flanko, spirado ŝia fandiĝis kun la mia;
vestaĵoj ŝiaj nun restas en la ŝranko, ankoraŭ ŝvebas la parfumo ŝia.

Animo mia, revenu vian hejmon,
atendos mi ĝis ekĉerpiĝos mia forto.
    (mi vin atendos ĝis mi havos vivoemon.)
Animo mia, en nia dormoĉambro
la lito restas same kiel vi lasis ĝin.

Mi volus koni nur kie nun ŝi estas, ĉu trovis amon ŝi pli veran ol mi,
    (“vi” anstataŭ “ŝi”)
ĉu, nokte, ankoraŭ ŝi malvarmon sentas, ĉu frizmanieron eble ŝanĝis ŝi.
    (“vi” anstataŭ “ŝi”)

Animo mia, revenu nian hejmon,
atendos mi ĝis elĉerpiĝos mia forto.
Animo mia, en nia dormoĉambro, la lito restas same kiel vi lasis ĝin.


        YouTube        mp3         (supren)
        13.   Ĉu enamiĝi

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: E. Rovere (Manŭel)

Ĉu enamiĝi? Estas nenio por fari
por ne resanigebla romantikul’,
kiu pri sentoj ne kapabkas avari
kaj ĉiam restos idealisma bonul’.

Do, enamiĝi…La fato tiel decidas,
se li renkontas inon, kia vi,
en kiu li, kun naiveco, ekvidas
la ĉarmon de anĝelo de l’edeno.

Amoiluziiĝoj revekiĝos ĉiuj,
promesoj viaj al li ŝajnos pura roso.
Ĝis kiam pulsos kor’, ĝis la plej lasta spir’
li estos la kaptito de via dezir’:
vi l’ideal’, plej bela rev’ realiĝinta.

Enamiĝinta… Perfingre tuŝi l’ĉielon,
provi la plej mirindan, varman senton.
Li vidas lumon funde de tunelo,
cerbo kaj koro perdas la prudenton.

Projektoj por l’estont’: vi estos lia mond’,
en manojn viajn metos li siajn esperojn.
Sed se, hazarde, via koro perfidos lin,
ŝajnos al li, ke venos tuj la mondofin’,
li ne plu havos emon, ne kapablos plu

reenamiĝi… Alian fojon, neniam!,
ĉar vi forŝtelis la animon lian.
Li sentos sin estaĵo senvalora,
sen plu eĉ unu revo, malespera.

Sed tempo vundojn liajn resanigos,
l’espero vivovolon retrovigos, 
ĉar elĉerpiĝos Amo, ja neniam!
Vivu la vivo, tamen bela ĉiam!


        YouTube        mp3         (supren)
        14.   Pluvas  (Ĉaŭ Bambina)

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: ED. Verde / D. Modugno

Mil violonoj ludataj de l’vento,
ĉiuj koloroj de l’ ĉielarko
kuniĝas formi pluvon arĝentan,
sed pluvas, pluvas sur nian amon.

“Ciao, ciao * bambina”, ankoraŭ kison
poste por ĉiam mi perdos vin.
Kiel fabelo amo transiras,
ekzistis iam, jam nun ne plu.
Kio nun tremas sur viaj vangoj,
ĉu pluvo, larmoj? Klarigu al mi.
Mi volus trovi esprimojn novajn
sed, sub la pluvo, ploras kun vi.
“Ciao, ciao * bambina”, nun ne turniĝu,
mi volus diri: restu kun mi;
sed mi ne trovas la taŭgajn vortojn,
dum pluvas, pluvas sur nian amon.

* prononco: ĉiao


        YouTube        mp3         (supren)
        15.   Mi vagabondo

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: D. Dattoli / A. Salerno

Mi plenkreskos iun tagon, la ĉielon de la vivo mi flugtuŝos.
Sed, infano, mi ne konis, ke ne ĉian realiĝas niaj revoj.
Poste mi ekiris mian vojon dum vesper’.
Venteto tra l’hararo, survizaĝe la brileto de la steloj;
tuj malaperis hejmo mia kaj la infano, kiu ludadis en ĝardeno.

Mi, vagabondo estas mi, vagabondo kaj nenio alia,
kun senmona poŝo mia, tamen min akompanas Dio.

Jes, la mondo min allogas, sed urbegoj al mi ŝajnas senanimaj.
La tempo memorojn miajn forviŝas, sed pri mia familio tute ne.
Poste mi vekiĝis dun decembra sunleviĝ’,
la fajro de kameno plivarmigas ol la suno de l’mateno:
sopiris mi al hejmo mia, tamen restas mi perdita tra la mondo.

Mi, vagabondo estas mi, vagabondo kaj nenio alia,
kun senmona poŝo mia, tamen min akompanas Dio.
Vagabondo, civitano de la mondo!
Esperantisto, ne kuracebla idealisto!


        YouTube        mp3         (supren)
        16.   Amo sub lunlumo

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: E. Rovere (Manŭel)

Ĉu vi jam dormas sub mola littuko?
Do, ne rimarkis vi ĉi tiun plaĉan nokton.
Eble vi sonĝas aŭ, orelostreĉe,
atendas min samkiel ofte, pasintece.
Dum mia longa malĉeest’ mi ĉiam pensis nur pri vi:
bonvolu nun ne lasi min plu sola tie ĉi.

Ho, karulino, venu kun mi sub lunlumon.
Profitu je ĉi tiu romantika hor’.
Retrovu ni la fonton de l’vera vivtrezoro:
senfine por ni brilos Amo sub lunlumo.

Ĉu vi memoras nun pri tiuj tempoj,
kiam ni planis formi belan familion;
kiam korŝire devis mi elmigri,
por perlabori monon, realigi revojn.
Finiĝas mia forestad’, plename mi revenas nun.
Ne atendigu min plu, baldaŭ jam vekiĝos sun’.

Ho, karulino, venu kun mi sub lunlumon.
Rigardu, fleksgenue nun mi petas vin.
La nura amo estas vi, vi aŭ neniu alia.
Ni ĝoje realigu amon sub lunlumo.


        YouTube        mp3         (supren)
        17.   Hieraŭ mi (Yesterday)

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: Lennon/Mc Cartney

Hieraŭ, mi
la feliĉon havis tie ĉi,
vivo brilis kiel sunradi’,
hodiaŭ okazis tragedi’.

Ĉiam mi
trovis helpon de l’ ĉiopova Di’.
Ĉu mi perdis gracon nun de Li,
ĉar kun mi plu ne estas ŝi.

Kial ŝi forlasis min sen antaŭprepar’?
Venas al mi timoj pri ebla mia erar’.
Ambaŭ ni
amis reciproke kun pasi’.

Ekas nun de amo l’agoni’,
temp’ de priplor’ kaj nostalgi’.
Kiel povas revoj cindriĝi dum moment’?
Eble amo ne povas daŭri sen turment’.

Ŝajnas mi
disbatita de la vent’ foli’.
Akompanos min ĉi emoci’:
profunde amis hieraŭ mi.

Se por ni
estis am’ facila lud’, poezi’,
komenciĝas ĝia agoni‘,
temp’ de priplor’
kaj nostalgi’.

Kiel povas revoj cindriĝi dum momemt’?
Eble amo ne povas daŭri sen turment’.
Ŝajnas mi dsibatita de la vent’ foli’.
Akompanos min ĉi emoci’.
Profunde amis hieraŭ mi.
En amo kredis hieraŭ mi.


        YouTube        mp3         (supren)
        18.   Saporo de salo

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: G. Paoli

Saporon de salo, saporon de maro
vi portas surhaŭte, vi donas perlipe,
kiam vi, el la akvo, eliras kaj venas
sterniĝi ĉitien, flanke de mi.

Saporo de salo, saporo de maro,
maldolĉas la gusto de io perdita,
de io lasita ie en malproksimo,
kie ĉio malsamas ol la vivo ĉitie.

La tagoj forfluas senzorgaj kaj pigraj
kaj restas enbuŝe la gusto de salo.
Vi plonĝas en akvon, por ĉies rigardoj,
kaj vi lasas min sola sursable, subsune.

Revenas vi, poste, iom laca sterniĝas
humida sursablen kaj en brakojn miajn;
kaj, dum mi vin kisas, saporo de salo,
saporo de maro, saporo de vi.


        YouTube        mp3         (supren)
        19.   Knabino   (Girl)

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: Lennon/Mc Cartney

Ĉu bonvolas vi aŭskulti la rakonton pri l’ knabino,
kiu dolorigis min?
Temas pri la ofta tipo de virino,
kiu sorĉas kaj perfidas ĝis la fin’.     Knabino.... Knabino.

Ŝi promesis veran amon kaj dediĉon,
tamen sentojn ŝirkolektis nur sur ŝin.
Valoregis por ŝi nur, ke viroj ŝin admiru:
vera estis ŝi koketulin’.     Knabino.... Knabino.

Inoj foje ŝatas vin ŝajnigi stulta ul’ ĉe l’ geamikoj;
viroj ofte ne konscias, ke ekzistas inoj
malvarmaj, sendankaj, egoismaj, kruelaj...     Knabino.... Knabino.

Kiomfoje ŝi min eĉ neglektis kaj per larmoj,
poste, pardonpetis ŝi sen hont’;
kaj ĵuradis, ke ŝi ne plu tiel agos
sed perfidis min refoje en estont’.     Knabino.... Knabino.


        YouTube        mp3         (supren)
        20.   La transferkutena koramikino

Esperantigo: Rovere Emanuele
Muziko / vortoj: E. Rovere (Manŭel)

Iam havis mi koramikinon
trans la ferkurtena landlimo;
ni korespondadis kelke da jaroj kun ĝojo.
Niaj sentoj iĝis tre intensaj, naskiĝis Amo granda.

Estis bona trejnado por novlernanto
de l’Internacia Lingvo Esperanto.
Fine venis Universala Kongreso en ŝia lando.
Renkontiĝis ni, neglektis kongreson kaj mi memoras

pri la belaĵoj, kiun mi lernadis de ŝi:
pasio kaj amo sur herbejo, sub lunradi’
kaj la nokto, kiam ni dormis sub stelkovrilo.

Vilaĝeto, domo tre modesta,
gento ege ĉarma kaj honesta,
ĉiuj ĝojis regali min per manĝaĵoj, drinkaĵoj:
ŝinko aŭ fromaĝo, biero aŭ brando… sed mi forgesis

la guston kaj parfumon de ilia bonaĵ’,
memoras mi nur la poezion en la verdaĵ’
kaj la fojon, kiam demetis ŝi la ĉemison.

Perletere flugis varma sento,
revis ni, ke venos la momento
kiam falos la ferkurteno, revivos libero
kaj, senbare, povos ni renkontiĝi kaj ĉiam resti kune.

Falas la mureg’ sed ŝi plu ne amas min,
granda festo por ĉiuj, ne por mi en Berlin’,
la tuta mondo ĝojas, celebras la tuta homaro,
sangas mia kor’, kolektas riunaĵojn de nia amo.

Samtempe falis ŝia amo kaj la mureg’.
Ĉu povas forblovi ĉion de liber’ la venteg’
el virina koro? Kolektas mi ruinaĵojn.

Kie jam nun troviĝas tiu koramikin’?
La dezir’ de ŝiaj varmaj, dolĉaj kisoj, sen fin’,
memorigos min pri mia amo perdita.


        YouTube        mp3         (supren)
        21.   Aŭschwitz

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: Francesco Guccini

Mi mortis, estis nur infano,
kun multaj idoj, multegaj pli ol cento,
perfortigita tra tubo de kameno
kaj nun mi estas tie ĉi en vento.

En Auschwitz, dum faladis neĝo,
leviĝis ĉielen fumego akra, densa,
en kor’ frostiĝis la vana preĝo
de mizeruloj per sufer’ intensa.

En Auschwitz, mil kaj mil da homoj,
super ili regis terure la silento:
jam nur numeroj, jam ne plu personoj
dispeliĝis ĉiuj tie ĉi en vento.

Demandas mi kiel povis homoj
mortigi tiom da siaj similuloj,
sed oni igis nin – pli ol kvin milionoj –
nur la nigra cindro de tiu ĉi nebulo.

Refoje nun tondras la kanonoj,
ne estas ĝis nun plensataj kaj kontentaj
je ruĝa sango la bestiaj homoj
kaj forte blovas de malamo ventoj.

Esperas mi, ke tra l’homaro
vastiĝos baldaŭ la frateca sento
kaj en ĉielo, super ter’ kaj maro
kvietiĝos fine la fiega vento.

Jes, kredas mi, ke la homaro
kapablos vivi en paco kaj konsento
kaj en ĉielo, super ter’ kaj maro
nur Amo flugos en la milda vento,
nur Amo flugos en la milda vento!


        YouTube        mp3         (supren)
        22.   Amovortoj sursable   (Loveletters on the sand)

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: J. Fred Coots / N. & C. Kenny

Sur la sablon de l’ mar’ kutimis skribi ni
dolĉajn vortojn pri nia Amo.
Vi desegnis por mi dometon, du korojn
kaj mi skribadis: mi amas vin.

Sed, en sensuna tag’, ekblovis venteg’
kaj dispelis por ĉiam
la amorevon nian.

Sur la sablo de l’mar, sub varma kaj brila sun’,
pensoj vagas sen plu amorevoj nun.
Sur la sablo de l’ mar’, sub varma kaj brila sun’,
plu ne estas temp’ por amorevoj nun.


        YouTube        mp3         (supren)
        23.   Animo kaj koro

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: S. D’Esposito – T. Manlio

Mi riskas perdi pacon, dormon ĉar vi koleras sen kialo.
Ĉu veras, ke nun viaj lipoj ne volas kisojn plu?
Vi ne respondas miajn vokojn nur por iriti min.

Kunestu tiel ni “anim’ kaj koro” kaj ne disiĝu eĉ dum unu horo.
Deziro mia al vi min turmentegas: resti kun vi por vivi en fabela rev’.
Amarajn vortojn ni neniam diru. Feliĉo povas flori per unu spiro.
Se ankaŭ vi avidas al nia amo, ni ĉiam restu tiel “anim’ kaj koro”.

Mirinde estas senti, ke vi min amas kaj vidi, ke vi tiom sopiras al mi.
Dolĉege estas havi vin ĉi apude, kun via spiro kvazaŭ kareso sur mia haŭt’.
Belege estas aŭdi vin, kiam vi ridas: l’animon mian tio plenigas per ĝoj’.
Por kunparigi l’vivon kun vi por ĉiam, mirinde estas senti, ke vi estas mia.
Vi estas mia!


        YouTube        mp3         (supren)
        24.   Akvarelo  

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: Toquinho

En papera folio vi vidas la flavan sunon
sed, se pluvas, per du krajonsignoj ĝi iĝas ombrelo.
Kaj la arboj ja estas nur flaskoj da vin’ renversitaj:
tiuj uloj sidantaj apude fariĝos ebriaj.
Ĉiam verdas herbejoj kaj tiu punkto en la ĉielo
estas nepre aŭ la bona Dio, aŭ iu fluganta mev’

al la maro, por vagadi super la senlima blu’.
Tiu ŝipo navigadas nur per velo antaŭen plu.
Sed, subakve, fiŝoj scias kien iri, laŭ sia plaĉo ne laŭ via vol’.
La ĉielo rigardadas, ĉiam bluas la kolor’.
Aviadilo flugas alte, nun revenas al la ter’,
dume kelkaj ĝin salutas, svingas manojn amike
el la vilaĝa drinkej’: kien iras ĝi?

En papera folio vi vidas trajnovojaĝantojn:
jen tri bonaj amikoj babilas kaj nun ludas kartojn.
Eblas ĉie alveni, sufiĉas nur unu sekundo:
per desegna cirkleto atingas vi la tutan mondon.
Tiu knabo paŝadas ĝis kiam atingas muron,
fermas li la okulojn kaj vidas momente l’estonton jam.

La estonto: kosmoŝipo de planedoj al konker’.
Ĉu ĝi solvos la problemon de malsato sur la ter’?
Aŭ ĝi portos militojn por la posedo
de la riĉaĵoj de nia mond’?
Ni pluludu la muzikon kaj laboru kun fervor’.
La muziko, la laboro, l’amikeco: jen trezor’!
Estas ĉiuj ni partoj de bela ludo dum l’akvarel’
senkoloriĝos jam, senkoloriĝos jam.


        YouTube        mp3         (supren)
        25.   Ĉampano

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: De Pasquale-Jodice-Di Francia

Ĉampano, por tostad’ al renkonto kun vi, jam propriet’ de alia.
Okazis post ies invito “ni iru ĉiuj festi en hejmon mian”.
Apenaŭ la festen’ komenciĝis, sendrinke mia kapo turniĝis.
Ĉirkaŭe jam nenio plu gravis, rigardoj miaj nur celis sekvi vin.

Ĉu povas mi akompani vin hejmen?
“Preteksto tre banala por resti iom sola mi kun vi”.
Kaj poste forĵeti ĉiujn timojn, vin ami simple tiel…
l’ unuan fojon, la lastan.

Ĉampano, por ni dolĉa sekreto pri amo kulpa, malpermesata.
Nun restas nur ĉi glaso malplena, dolora forĵetinda rememor’.

Mi scias, ke vi min rigardadas, ĉar al vi ŝajnas strange
tostadi sen virina kunestad’. Sed mi, mi devas celebradi
la finon de la Amo. Do: kelnero, ĉampanon!


        YouTube        mp3         (supren)
        26.   Kisu min multe   (Bésame Mucho)

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: C. Velasquez

Kisu min, kisu min multe, kvazaŭ ĉi nokte por ni estus la lasta foj’.
Kisu min, kisu min multe, ĉar timas mi, ke mi perdos vin: kia malĝoj’!

Volas mi teni vin strikte, en viaj okuloj nun speguliĝi.
Pensu, ke morgaŭ mi estos, je ĉi sama horo, lontana de vi.

Kisu min, kisu min multe, kvazaŭ ĉi nokte por ni estus la lasta foj’.
Kisu min, kisu min multe, ĉar timas mi, ke mi perdos vin: kia malĝoj’!
Nun mia haŭto deziras ensorbi karesojn de lipoj de man’.
Pensu, ke morgaŭ mi estos, je ĉi sama horo, sen vi en lontan’.

Kisu min, kisu min multe, kvazaŭ ĉi nokte por ni estus la lasta foj’.
Kisu min, kisu min multe, ĉar timas mi, ke mi perdos vin: kia malĝoj’!
Ĉar timas mi, ke mi perdos vin: kia malĝoj’!


        YouTube        mp3         (supren)
        27.   La amatino de amiko mia

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: R. Carlos

Ho, kial mi enamiĝis al la amatino de amiko mia?
Kun miloj da inoj en mondo, ĝuste l’amatino de amiko mia.
Ja, estas vere, ke kondutas amo tiel: envizaĝen rigardas ĝi al neniu.
Mi enamiĝis ĝuste al la amatino de amiko mia.
Sed tiajn okulojn belajn dum mia tuta vivo vidis mi neniam.
La mondo grandas sed fariĝas eta, se renkontiĝas vi kun simila virin’.

Nenion diri al li, nek al aliaj, neniam!
Mi ne volas diri al la mondo, ke mi amas l’amatinon de amiko mia.
Mi ne volas diri al la mondo, ke mi amas l’amatinon de amiko mia.

Kaj kion nun mi faru? Pli bone mi rezignu kaj ne pensu plu.
Se estas mi amiko vera, suferu mi silente kaj ne revu plu.
Ĉar estas vere, ke necesas plori kaj adiaŭi la feliĉon post nun.

Nenion diru al li, nek al aliaj, neniam!
Mi ne volas diri al la mondo, ke mi amas l’amatinon de amiko mia.
Mi ne volas, ke la mondo sciu, ke mi amas l’amatinon de amiko mia!


        YouTube        mp3         (supren)
        28.   Mirindaĵo

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: R. Pazzaglia-D. Modugno

La veron mi diras, ke okazis al mi, nokte, sur ponto dum mi rigardis l’akvon
kun malbenita emo min ĵeti suben tuj. Subite alproksimiĝis iu.
Ĉu angelo? Tamen ŝajne nur pasanto
manprenis min dirante tion ĉi:

“Ho mirindaĵo! Kaj kial ne rimarkas vi, ke nia mondo estas mirindaĵo?
Ho mirindaĵo! Eĉ la doloro via por vi fariĝi povos mirindaĵo.
Rigardu ĉirkaŭ vin: amason da donacoj! Oni inventis por vi la maron!
Ne estas vi malriĉa, posedas vi la sunon, la vivon, la Amon.

Ho Mirindaĵo! La koro de virino pulsanta nur por vi, ho mirindaĵo!
La lumo de l’mateno, la helpo de amiko, l’rideto de infano:
mirindaĵo, ho mirindaĵo”.

La nokto jam finiĝis kaj mi pli dolĉa sentis la guston de la vivo:
mirindaĵo, ho mirindaĵo. Ho mirindaĵo, ho mirindaĵo!

La nokto jam finiĝis kaj mi pli dolĉa sentis la guston de la vivo.
Mirindaĵo, ho mirindaĵo, ho mirindaĵo, ho mirindaĵo!


        YouTube        mp3         (supren)
        29.   La nokto

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: S. Adamo

Pri vi ne pensas mi dumtage, sed nokte mi malbenas vin
kaj, kiam fine matenruĝas, ĉirkaŭas nur malpleno min.
La bildo via grandas nokte, sed vane strebas mi ĝin kapti,
vi amuziĝas min turmenti: vi, nokte, frenezigas min.
La nokto frenezigas min, frenezigas min.

Pervoĉe ŝiras vi l’mallumon, kie vin serĉi mi ne scias,
mi aŭdas vin, l’esper’ revivas kaj vin mi amas ĉiam pli.
Vi reaperas dum tempero, flugtuŝas min, etendas manon,
sed mia sango glaciiĝas kiam ridante vi forfuĝas.
La nokto frenezigas min, frenezigas min.

La tago brilas pacoplena, kaj via bildo vaporiĝas.
Ĉu vi atingas iun alian? La duboj frenezigas min.
La nokto frenezigas min, frenezigas min, frenezigas min!


        YouTube        mp3         (supren)
        30.   La fremdulo

Esperantigo: Michel Dereyger kaj Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: Georges Moustaki
Kantas: Manŭel

Kun vizaĝ' mia de fremdul', greka paŝtist', migranta jud',
kun harar' mia en la vent', helblua estas la okul',
ĉiam aspektas mi revul', elrevigita en real'.

Kun mia mano de ŝtelist', de senhejmul', de muzikist'
mi ofte rabis en ĝarden'. Multege trinkis mia buŝ',
kisis kaj mordis mi per dent', ĝis la malsat' nenia venk'.

Kun vizaĝ' mia de fremdul', greka paŝtist', vaganta jud',
eta ŝtelist' kaj vababond' multe sin banis mia haut'
en la somera, varma sun', en lito dolĉa de fraŭlin'.

Mirinde sciis mia kor' tre suferigi post dolor'
sed ĉio sen revoluci', sen ia sav' por la anim',
sen ŝanco al la paradiz' kaj eĉ al la purgatori'.

Kun vizaĝ' mia de fremdul', greka paŝtist', migranta jud',
kun harar' mia en la vent', mi venos, mia kaptitin',
vivplena font', ĝemelanim' kaj trinkos je via junec'.

Ja estos mi via revul', aŭ via princ', adoleskul',
laŭ via plaĉo kaj elekt'. El ĉiu tago faros ni
tutan eternecon da am', kiun ĝismorte vivos ni.


        YouTube        mp3         (supren)
        31.   Kvazaŭ kolombo blanka

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: G.Baker

Mi vekiĝas frumatene je l’aŭroro en ĉiel’, bonvenigas
ĝojoplene tagon sub la bona stel’.
Kelkaj birdoj jam ekpepas, dum de floroj la parfum’
min karesas kaj anoncas
la revenon de la sun’.

Kvazaŭ kolombo blanka, flugas mi super kampar’.
Kvazaŭ kolombo blanka, preter la montoj kaj mar’,
kun mia esper’, kun mia liber’.

Mi imagas, ke mi flugas en vojaĝ’ de poezi’,
vidas mi la tutan mondon per mirakla fantazi’.

Kvazaŭ kolombo blanka, flugas mi super kampar’.
Kvazaŭ kolombo blanka, preter la montoj kaj mar’,
kun mia esper’, kun mia liber’.

Enkaĝigi oni provis, vane, la spiriton mian,
sed ĝi ĉiam ĉenojn rompis, savis la liberon sian.

Kvazaŭ kolombo blanka, flugas mi super kampar’.
Kvazaŭ kolombo blanka, preter la montoj kaj mar’,
kun mia esper’, kun mia liber’.


        YouTube        mp3         (supren)
        32.   Dankas mi la vivon

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: Violeta Parra

Dankas mi la vivon, ĝi donis al mi multon:
miajn du okulojn, per kiuj ja mi povas
perfekte distingi la nigron de la blanko,
sur la ĉiela volbo, la stelaron brilan
kaj, en homamasoj, l’amatinon mian.

Dankas mi la vivon, ĝi donis al mi multon:
la aŭdadon viglan, per kiu mi perceptas,
dumtage, dumnokte, la kanton de birdetoj,
kaj brujon de marteloj, fulmoj, hundaj bojoj
kaj la dolĉajn voĉojn de l’amatoj miaj.

Dankas mi la vivon, ĝi donis al mi multon:
eblon por paroli kaj uzi la vortaron.
Do, mi povas diri la pensojn kaj la sentojn
kaj vortojn, kiajn “panjo, pacjo, frato, amiko”
kaj la amon mian por la tuta mondo.

Dankas mi la vivon, ĝi donis al mi multon:
ĉi piedojn lacajn per kiuj mi transpasis
vilaĝojn kaj urbojn, dezertojn, plaĝojn, montojn,
arbarojn, ebenaĵojn, marĉojn, valojn, torentojn
ĝis la loko kie estas via hejmo.

Dankas mi la vivon, ĝi donis al mi multon:
la inteligenton, per kiu mi komprenas
la homan sciencon per ĉi sentema koro
kapabla apartigi l’bonon de l’malbono
kaj elkovri amon en rigardoj ajnaj.

Dankas mi la vivon, ĝi donis al mi multon:
la rideton dolĉan, la ploron dolorigan,
la kanton per kiu esprimas mi la ĝojon
kaj mia kanto sonas kiel ĉies kanto
kaj ĉies kanto sonas kiel mia kanto
kaj ĉi kanto iĝas de ni ĉiuj la danko.


        YouTube        mp3         (supren)
        33.   Fremdaj en la nokto   (Strangers in the night)

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: B. Kaempfert / C. Singleton/E. Snyder

Fremdaj en la nokt’
ni, per rigardoj, mienis en la nokt’
laŭ la espero,
ke kunestos ni antaŭ la noktofin’.
En l’okuloj viaj io invita,
la rideto via tiel ekscita
kaj en mia kor’ granda dezir’ de vi.

Fremdaj en la nokt’,
animoj solaj ni, nur fremdaj en la nokt’
ĝis la moment’ de nia plej frua rigard’,
ĉu jam konis ni? Amo estis febla ŝanco
en komplica, varma danco

sed, en tiu nokt’,
amantoj iĝis ni post unu vid’,
enamiĝintoj restos por la viv’,
amikoj en la nokt’.


        YouTube        mp3         (supren)
        34.   Padeto   (Caminito)

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: M. Gabino Goria Penalosa / Juan De Dios Filiberto

“Caminito”, padeto laŭ kiu promeni kutimis ni mano en man’,
nun mi venas je la lasta foj’ por rakonti pri mia malĝoj’.
“Caminito”, vi tiam parfumis de falĉitaj herboj kaj junkoj en flor’,
baldaŭ iĝos mi ombro kaj nur de vi restos paliĝanta spur’.

Depost ŝia forir’, mi vivas en dolor.’
“Caminito” amika, ankaŭ mi iros for.
Ŝi forlasis min kaj ne revenos plu.
Mi sekvos ŝiajn paŝojn: “Caminito”, adiaŭ!

“Caminito” mi ĉiun vesperon feliĉa laŭiris vin kun amosent’:
se hazarde ŝi tie repasos, vi al ŝi, ke mi ploris ne diros.
“Caminito” la dornaj rubusoj permane de l’tempo jam nun kaŝis vin.
Volus fali mi ĉe l’via rando kaj forviŝos la temp’ ankaŭ min.

Depost ŝia forir’, mi vivas en dolor’.
“Caminito” amika, ankaŭ mi iros for.
Ŝi forlasis min kaj ne revenos plu.
Mi sekvos ŝiajn paŝojn: “Caminito” adiaŭ!


        YouTube        mp3         (supren)
        35.   Ĉieleto linda   (Cielito Lindo)

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: Querino Mendoza y Cortes

El la Sierra Morena “Ĉieleto linda” nun venas kanto,
jen du okuloj nigraj “Ĉieleto linda” de kontrabando.
La muŝon, kiun portas “Ĉieleto linda” vi, ĉe la buŝo,
al iu ajn ne donu “Ĉieleto linda” por mi ĝin tenu.

Aj, aj, aj, aj kantu ne ploru.
Ĉar, se vi kantas, ĝojigas “Ĉieleto linda” vi ĉiujn korojn.

La birdo, kiu lasis “Ĉieleto linda” la neston sian,
se trovos ĝin loĝita “Ĉieleto linda” pun’ meritita.
Via hejm’ el la mia “Ĉieleto linda” distancas paŝon,
kiam mi solas, donu “Ĉieleto linda” vi ĉirkaŭbrakon.

Aj, aj, aj, aj kantu ne ploru.
Ĉar, se vi kantas ĝojigas “Ĉieleto linda” vi ĉiujn korojn.

Sagon en la aeron “Ĉieleto linda” Kupido lanĉis
kaj, kia stranga fato “Ĉieleto linda” jen min li trafis.
El la Sierra Morena “Ĉieleto linda” nun venas kanto,
jen du okuloj nigraj “Ĉieleto linda” de kontrabando.

Aj, aj, aj, aj kantu ne ploru.
Ĉar, se vi kantas, ĝojigas “Ĉieleto linda” vi ĉiujn korojn.


        YouTube        mp3         (supren)
        36.   Ĉu vi solas ĉi nokton

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: R. Turk / L.Handman

Ĉu vi solas ĉi nokton kaj sopiras al mi
kaj suferas pro nia disiĝ’?
Ĉu memoras vi kiam, en somera suntago,
mi vin kisis kaj vokis vin “amo”?

Eble ŝajnas malplena nun via loĝej’,
vi imagas min vidi en la enirej’.
Se vi volas, ke mi nun revenu al vi,
diru, kara, ĉu vi solas ĉi nokton?

Mi scivolas, ĉu vi solas ĉi nokton.
Laŭ onidiro, la vivo estas scenejo en kiu ĉiuj
devas plenumi iun rolon kaj nia rolo estis,
ke mi enamiĝu al vi kaj, ke vi estu mia amo.

En la “Akto unu” okazis nia renkontiĝo:
mi amis vin je la unua rigardo
kaj vi ludis vian rolon perfekte,
sen perdi eĉ unu eldiraĵon.

Poste venis la “Akto dua”: mi ne scias kiel,
amo mia, vi komencis ŝanĝiĝi kaj agi strange,
tamen vi ĉiam diris, ke vi amas min,
dum la realo montris, ke vi mensogas.
Kiel ajn, mi preferus daŭrigi
eltenante viajn mensogojn anstataŭ vivi sen vi.

Nun la scenejo estas nuda… restas ĉi tie mi sola,
dum nur malpleno ĉirkaŭas min kaj, se vi ne revenos al mi,
oni povas faligi la kurtenon.
Se vi volas, ke mi nun revenu al vi, diru, kara, ĉu vi solas ĉi nokton?


        YouTube        mp3         (supren)
        37.   Ligita al unu sablero

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: G. Marchetti/N. Fidenco

Vi volas lasi min, iri malproksimen
sed, en mallumo, vi poste vokos min.

Mi volas vin luli, vin luli
metante vin sur ondon de l’maro, de l’maro,
ligante vin al unu sablero
tiel, ke en nebulon fuĝi ne povos vi
kaj ĉiam restos tie ĉi.

Mi volas vin teni, vin teni
al mi ligita per sunradio, radio
kaj tiel ĝia varmo dispeligos
la nebulon kaj via koro
foriri ne povos plu:
feliĉo regos por ni du.

Ĉar, eble, iam vi fuĝos
kaj en la nokto vi perdiĝos
kaj, tute sola, en la mallumo,
poste min vokos.

Mi volas vin luli, vin luli
metante vin sur ondon de l’maro, de l’maro,
ligante vin al unu sablero
tiel, ke en nebulon fugi ne povos vi
kaj tiel restos tie ĉi.

Memoru, ke l’veran amon
en mia koro ĉiam vi trovos,
ni tiel vivos en harmonio kaj poezio.


        YouTube        mp3         (supren)
        38.   Marina

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: R. Granata

Mi enamiĝis arde al Marina,
knabino vere bela, ege ina,
sed ŝi rifuzis miajn amoferojn:
kion mi faru por konkeri ŝin?
Renkontis mi ŝin sola iun tagon,
haltigis preskaŭ mia kor’ la pulson.
Apenaŭ mi deklaris mian senton:
ŝi ĉirkaŭbrakis kaj tuj kisis min.

Marina, Marina, Marina, mi volas edziĝi al vi.
Marina, Marina, Marina, mi volas edziĝi al vi.
Karulino mia, mi petas “min ne lasu, tiel vi min ruinigus,
ho ne, ne, ne, ne, ne”.
Karulino mia, mi petas “min ne lasu, tiel vi min ruinigus,
ho ne, ne, ne, ne, ne,
Marina, ne, ne, ne! Marina, ne, ne, ne …”


        YouTube        mp3         (supren)
        39.   Mia preĝo  

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: Boulanger / J. Kennedy

Post la fin’ de l’ krepusk’, ne pepas plu birdetoj.
Ĉe l’komenc’ de la nokt’, jen vi en mia kor’,
kaj ĝin vi plenigas dum mi por vi preĝas.

Mi preĝas kaj sentas vin kun mi, je la fin’ de la tag’,
en paradiza rev’.
Mia preĝo: ekstazo de l’ ĉiel’, dum la mond’ estas for
kaj kun mi via kor’.

L’animoj niaj spiras kune ĉi nokte
kaj vi flustras la dolĉajn vortojn, kiuj ĝojigas min.

Mia preĝo kaj via la respond’ daŭros same fidelaj,
ĝis la fin’ de la vivo ni neniam disiĝos,
ene de mia preĝo. Mia preĝo!


        YouTube        mp3         (supren)
        40.   La tango de la rozoj

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Muziko / vortoj: A. Bottero/F. Schreier

Tie, en la ĝarden’ de rozoj,
naskiĝis granda amo,
okazis kisoj, aŭdacaj tuŝoj
kaj la frenezo de la pasi’.
“Amu min” ŝi flustras arde
kaj la deziro tremigas ŝin,
dum ŝvebas, en mallum’,
de rozoj la parfum’.

Amu min, kisu min kun pasio,
prenu min kaj stringu min kun ardo.
Pluku min, similas mia vivo floron,
ĝi frue floras, frue velkas: jen amo mia por vi.

Poste, venis malĝoja tago,
finiĝis tiu amo
samkiel rozo de frost’ mortinta,
kies parfumo ne ŝvebas plu.
En ĝardeno sen plu rozoj,
ŝi konsumiĝas en malesper’,
plorante pro ĉagren’, dum ehas la refren’.

Amu min, kisu min kun pasio,
prenu min kaj stringu min kun ardo.
Pluku min, similas mia vivo floron,
ĝi frue floras, frue velkas: jen amo mia por vi.


        YouTube        mp3         (supren)
        41.   La domo de naskiĝanta suno   (The House of the Rising Sun)

Esperantigo: Rovere Emanuele (Manŭel)
Anonimo

Ekzistas dom’ en Novorlean’
nomata “l’Naskiĝanta Sun’”.
Estis tie de junuloj mil la ruin’,
eĉ por mi, sen honto, sen pun’.

Tajloro estis panjo,
ŝi kudris por mi novan ĝinzon
kaj estis kartludisto paĉjo,
tie, en Novorleano.

Jam nur bezonas la kartludist’
kofron kun ludkartoj, vestaĵoj
kaj fariĝas feliĉa por li la ekzist’
nur se abundas drinkaĵoj.

Patrinoj, do, admonu
la filojn viajn nun,
ke l’vivon ili ne bruligu
en la Dom’ de l’Naskiĝanta Sun’.

Mi sidas jam en trajno,
min vokas Novorleano,
al la esper’ pri luda gajno
min ligas la kateno.

Jes, estas dom’ en Novorlean’
nomata “l’Naskiĝanta Sun’”.
Estis tie de junuloj mil la ruin’,
eĉ por mi, sen honto sen pun’.
Eĉ por mi, sen honto, sen puno.


        YouTube        mp3         (supren)
    Alia   filmeto.   Ĝi havas ilustraĵojn de Miguelangel Bueno Avila

        42.   Esperantisto
Esperantisto. Muziko / lirikoj: Manŭel Rovere

Naskiĝis mi en tre trankvila familio
en kiu regis granda harmonio.
Mi kreskis obeema kaj studema,
nkora, sentoplena, laborema.

Kondutas ĉiam mi sincere kaj honeste,
plenumas miajn devojn senproteste.
Mi strebas pagi ĉion laŭimposte
eĉ se la taksoj mordas min ĝisoste.

Mi ne drinkas, mi ne fumas,
ne frekventas virinetojn,
por manĝaĵoj kaj vestaĵoj
havas mi modestajn petojn.
Mi laboras diligente,
ŝparas monon kun persist',
sed mi havas la difekton:
estas mi Esperantist'.

Mi estis ĉiam tre konvinka pacifisto
kaj tial iĝis mi Esperantisto.
Logike trovis mi, ke Esperanto
utilas tre al porpacbatalanto.
Aktivas vigle mi en l'Esperantistaro
por solvi la problemojn de l'homaro:
forigi lingvajn barojn, miskomprenon,
starigi reciprokan la subtenon.

Mi ne drinkas, mi ne fumas,
ne frekventas virinetojn,
por manĝaĵoj kaj vestaĵoj
havas mi modestajn petojn.
Mi praktikas multajn virtojn,
estas longa tiu list',
sed mi havas la difekton:
estas mi Esperantist'.

Sed mi rimarkas, ke jam nun l'idealismo
fariĝis stranga vort', idiotismo.
La homoj celas nur al la profito,
riĉeco estas la nuntempa mito.
Bonŝance, tamen, ene de Esperantujo
neniu strikte tenas la monujon.
L’esperantistoj estas tre helpemaj,
por la komuna celo donacemaj.

Mi ne drinkas, mi ne fumas,
ne frekventas virinetojn,
por manĝaĵoj kaj vestaĵoj
havas mi modestajn petojn.
Mi aplikas la precepton
esti vera altruist',
sed mi havas la difekton:
estas mi Esperantist'.

Ĉu mi parolu nun pri nia la movado,
pri la sukceso de ĝia agado?
Rezultas ja post centdudekok jaroj
tre kompatinda vico da eraroj.
Do, karaj, ne postulu, ke l'samideanoj
ne estu homoj sed eksterteranoj
kaj eĉ, ke de UEA l'estraruloj
ne estu plu fuŝuloj sed geniuloj.

Mi ne drinkas, mi ne fumas,
ne frekventas virinetojn,
por manĝaĵoj kaj vestaĵoj
havas mi modestajn petojn.
Se mi iĝos estrarulo,
brilos mia la ekzist’,
mi fariĝos sendifekta:
estas mi esperantist’.

Plensukcesa kaj perfekta
fluas mia la ekzist',
mi fariĝis sendifekta:
estas mi Esperantist'.
Mi fariĝis sendifekta:
estas mi esperantisto. ESPERANTISTO!


      Italiano   (traduzione letterale)

Esperantista. Musica / liriche: Manuel Rovere

Sono nato in una famiglia molto tranquilla
in cui ha regnato una grande armonia.
Sono cresciuto obbediente e studioso,
di buon cuore, molto sensibile, laborioso.

Mi comporto sempre in modo sincero ed onesto,
compio i miei doveri senza protestare.
Mi sforzo di pagare tutto secondo quanto imposto
anche se le tasse mi mordono fino all’osso.

Io non fumo, io non bevo,
non frequento donnine,
per il cibo ed il vestiario
ho esigenze modeste.
Io lavoro diligentemente,
risparmio denaro con costanza,
ma ho il difetto:
io sono Esperantista.

Sono sempre stato un sincero pacifista
E perciò son diventato Esperantista.
Logicamente ho trovato che l’Esperanto
È molto utile ad un combattente per la pace.
Sono molto attivo nell’ambiente esperantista
per risolvere il problema dell’umanità:
eliminare le barriere linguistiche, l’incomprensione,
instaurare il sostegno reciproco.

Io non bevo, io non fumo,
non frequento donnine,
per il cibo ed il vestiario
ho esigenze modeste.
Io pratico molte virtù,
è lunga quella lista,
ma ho il difetto:
io sono Esperantista.

Ma mi accorgo che ormai l’idealismo
è diventato una parola strana, un idiotismo.
Gli uomini mirano soltanto al profitto,
la ricchezza è il mito del nostro tempo.
Per fortuna, tuttavia, nell’ambiente esperantista,
nessuno tiene stretto il portafogli.
Gli Esperantisti sono molto disponibili,
generosi per il fine comune.

Io non bevo, io non fumo,
non frequento donnine,
per il cibo ed il vestiario
ho esigenze modeste.
Metto in pratica il precetto
di essere un vero altruista,
ma ho il difetto:
Io sono Esperantista.

Vogliamo parlare ora del nostro “movimento”,
del successo della sua attività?
Risulta dopo centoventott’anni
un miserevole numero di errori.
Pertanto, non pretendete che i “nostri compagni”
non siano uomini ma extraterrestri
e anche che i dirigenti dell’UEA (Assoc. Universale Esp.)
non siano più dei pasticcioni ma dei geni.

Io non bevo, io non fumo,
non frequento donnine,
per il cibo ed il vestiario
ho esigenze modeste.
Se diventerò dirigente,
brillerà la mia esistenza,
diventerò senza difetti:
sono esperantista.

Con gran successo e perfetta
scorre la mia esistenza,
son diventato senza difetti:
Io sono Esperantista.